Cytadela Elfów

Cain

Prince of Persia

Jeżeli się nikt nie obrazi raz na kiedy będę dodawała jakąś recenzję gry (ostatnio jakoś się tym głębiej zainteresowałam).

Dawno, dawno temu, bo w grudniu Sal i Cainuś skoczyli do Media Markt... tam ujrzeli coś co ich niemal nie doprowadziło do ślinotoku... X-BOX 360 z... NAJNOWSZYM POPem xD (Prince of Persia). Co uczynili? A co mieli, zakupili wymarzone pudło i tak zaczęła się przygoda z konsolą.

Prince of Persia przeszliśmy kawał czasu temu, a dlaczego dopiero teraz o tym zachciałam napisać? Powód jest prosty, prawie wszystkie zdobyte osiągnięcia.

Gra na samym początku wydała mi się dziwna, patrzę na pudełko, a to jakieś takie kolorowe, namalowany chłoptaś z pazurkami... pomyślałam, że pewnie koncepcyjne arty... Prawda okazała się całkiem inna.
Gra po uruchomieniu oczarowała mnie dźwiękiem, klimatyczna melodyjka, niemal musiałam piasek wytrzepywać z kapci. Dalej grafika, kolorowa, bajkowa, jak się przyjrzymy widać czarne kontury, które obracają się wraz z postacią. Miałam chwilowe zrażenie, jednak tylko chwilowe, ponieważ całość prezentowała się pięknie.
Kolory były niesamowite i perfekcyjnie dobrane, w odpowiednich miejscach mroczne, a w innych bajkowe.

Dalej w kwestii grafiki... Potwory są zrobione ciekawie, cztery różne, tak jak i bossowie (nie mówiąc o złym, nikczemny bogu). Każdy z Zepsutych ma własną lokację, gdzie znajdują się unikatowe elementy, takie jak kolor nieba czy podłoże (np. u wojownika znajduje się lawa, zaś łowca ma wir). Gra światła i cieni też jest przepiękna, a co najważniejsze, całość jest niemal jednym terenem, więc mało loadingów, chyba, że ktoś nie zbiera ziaren światła i dla przyśpieszenia się teleportuje, tu trzeba poczekać.

Muzyka, miła, pasująca do całości, tak jak i dialogi, przezabawne dokładnie odzwierciedlające charakter bohaterów, szkoda tylko, że czasami nie zgadzają się z napisami albo są za cicho nagrane.

A teraz najważniejsze - rozgrywka. Uwielbiał ktoś zabijać księcia ze wcześniejszych części? Tu ma problem, otóż Elika zawsze jest pod ręką i niczym Redbull podnosi do pionu. Mnie się to bardzo spodobało, bo nie było sztucznych żyć księcia tak jak to bywało, jak zginął i trzeba było wczytać zapis gry (w większości gier tu jest). Elika albo odstawiała magią księcia na jakąś platformę, albo odrzucała potwora, przez co on się w jakimś stopniu leczył.

Jeszcze najważniejsza kwestia - fabuła. Ktoś chciał księcia? Ma... ale złodziei. Główny bohater ponownie bezimienny, sam się nazwał w pewnym momencie księciem gubi oślicę podczas burzy pisakowej i wpada pomiędzy wojnę dobra ze złem, pomiędzy dwoma bogami, w czym jeden chyba poszedł na urlop macierzyński, ponieważ reprezentuje go niepozorna księżniczka Ahurów.
Dodam tylko, że zakończenie wywołało lekki szok i tylko go pogratulować, ponieważ dawno żadne mnie tak nie zaskoczyło.

Nowy PoP jest zrobiony naprawdę elegancko, ale jest za łatwy, przynajmniej miejscami się taki wydaje.
Moja ocena to 9/10 (są niedociągnięcia), a zagorzali fani wcześniejszych PoPów mogą odjąć jeden punkt, bo to całkiem inna bajka z Zepsuciem w tle.

naszezoo

Spoko recka! Wesoly