Cytadela Elfów

Salomon

Był ciepły letni wieczór. Miasto Bar tonęło w krwistoczerwonym świetle, a zegar kościoła kończył właśnie wydzwaniać kurant zwiastujący godzinę dziewiątą.

W karczmie zaczynało się robić głośno. Ogień płonął wesoło i wszyscy obecni byli już mocno rozochoceni.

Przy jednych ławach rżnięto w karcięta, przy innych piersiata karczmarka uwijała się w pocie czoła przynosząc miody, bądź Goldwasserkę prosto z Gdańska.

Cain

Stukot końskich kopyt rozległ się głośnym echem odbijając od kamiennych ścian pobliskich chałup.
Dosiadający go młodzieniec pochylał się lekko do przodu, zaś wiatr rozwiewał jego brązowe włosy, w nieładzie spięte tuż nad karkiem. Matka chłopaka pozostawiona została w dworku, gdzie prawdopodobnie zajmowała się haftowaniem błękitnego surduta dla Andrieja. On sam zaś pojechał do karczmy, gdzie zamierzał ponownie sprawdzić swoje szczęście w kartach oraz poszukać męża własnej matce.
Zsiadł z konia i przywiązał zwierzę do pachołka, po czym poklepał go po szyi i dopiero wszedł do karczmy owiany zapachem potu oraz miodu pitnego. Zapach styranych męskich dłoni jak i pieczeni, która ociekała tłuszczem spływającym wprost do ognia zniesmaczył Andrieja, przyzwyczajonego do woni kadzideł oraz perfum sprowadzanych z Francji oraz egzotycznych krajów.
Chłopak poprawił włosy i zasiadł za jednym ze stołów, gdzie piersiasta karczmarka jedynie butelki wymieniała na pełne, a karty co chwila były rozdawane na nowo.

hiacynt

Ksiądz Michał wracał z odwiedzin u panów braci. Odrobinę wstawiony wlókł się w stronę karczmy, do której wracał na nocleg, korzystał bowiem z gościnności karczmarza od czasu gdy pożar strawił drewniany kościółek i plebanię.
Przy wejściu buchnął w niego zapach potu, woni gotowanych potraw. Odwrócił wzrok gdy dym połaskotał go w oczy. Głośnym okrzykiem przywitał biuściastą kaczmarkę i rzucił cielsko na wolną ławę.
- Piwa dobrodziejko! - rzucił w stronę kobiety i zagadał w stronę nieznajomego siedzącego przy stole - Wasza godność?

Cain

Andriej poprawił kosmyk włosów opadający mu na twarz i zaczesał je za ucho. Na początku obecność księdza obok siebie przeraziła go, jednak kiedy ten, tylko się odezwał, wszelka obawa zniknęła.
- Och, witam Wielebnego Ojca, jestem Andriej Bielnikov z herbu Róży Wasza Wielebność.- chłopiec uśmiechnął się delikatnie i skinął głową na widok księdza zasiadającego obok.
Karty ponownie poszły w ruch. Póki co Andriej przyglądał się w grze spławiony, przez pijących szlachciców, że "dziewki nie grają", na co zareagował jedynie prychnięciem.
Piersista karczmarka przyniosła tacę z kuflem piwa oraz butelką czerwonego wina o zapachu wiśni oraz kwaskowej woni fermentacji.

Dijkstra3

Robert siedział w kącie karczmy zastanawiając się kogóż by tu jeszcze oskubać. Co prawda miał jeszcze dość sporo czerwieńców, jednak Robert po prostu to lubił. W sumie prawie wszystko co miał, wygrał lub przegrał w karty lub kości. Gdy zobaczył młodzeńca o niewieściej twarzy, próbującego dołączyć się do gry od razu zrozumiał ze znalazł swój cel. Obok młodzieńca siedział wstawiony już mocno klecha.
-Witam waszmościów! - powiedział Robert całkiem poprawnie, jednak z wyraźnym akcentem. - Jestem Robert MacLean, herbowy szlachcic szkocki. Widzę że panowie bracia siedzący obok nie zaprosili was do rozgrywki więc ja zapraszam. Karty, kości co tylko chcecie. - Powiwdział prezentując w dłoniach przepiękny zestaw kart, oraz kości.

Cain

Andriej uśmiechnął się i skłonił głową do nieznajomego.
- Witaj panie, Andriej Bielnikov herbu Róży.- lekko pochylił się do przodu i zlustrował mężczyznę, który... był by zapewne w typie jego matki.
- Czyżbyś panie chciał mnie z ostatniego grosza ograć? Sierotę z matką wdową? A może nauczyć panie byś mnie zechciał, abym następnym razem godzien był zagrać z dostojnym szlachcicem, jak mniemam?- zapytał. Dziadek go nauczył, aby nie ufać ludziom, aby uważać w karczmach i najważniejsze... aby zawsze być miłym, bo chamy kończą z ostrzem w sercu.

Dijkstra3

-Oszukać? Panie bracie, toż to prawie oszczerstwo! - wykrzyknął udając obuerzenie Robert - Ja proponuję uczciwą grę. Ot tak dla rozrywki, pogramy miedziakami tak na początek. Później jeśli zaś uznasz panie bracie przejdziemy na twardszą walutę. - powiedział uśmiechając się - To jak? Karty czy kości?

Cain

- To była tylko sugestia mój panie, tylko sugestia.- uśmiechał się cały czas.
- Wasza Wielebność, czy dołączysz do kart?- zapytał się księdza siedzącego obok. Gdyby tylko szlachcic zdawał sobie sprawę, że w ciele anioła znajdował się diabeł.
Gdy jego dziadek uczył go historii, spał, ale jak grać w karty, siedział z nim przy świecach do białego rana.
- Wina panie?- zapytał cicho.

hiacynt

Ksiądz Michał skinął głową na młodzieńca i przypatrywał się graczom ze skupieniem. Wszyscy chyba w karczmie wiedzieli, że klecha ma dziwne zboczenia, i patrzeć lubi jak inni przegrywają, więc nikt go do gry nie prosił. Gdy nieznajomy cudzoziemiec przerwał mu obserwację powitał
-Ksiądz Michał, witam. Wybaczcie panowie, ale ni grosza przy sobie nie mam więc nie będę wam przeszkadzał.
Po czym wziął z tacy kufel piwa i znów wpatrywał się kto oszukuje. Wiadomym było, że potem klecha dopadnie i przy spowiedzi każde oddać oszukane na budowę świątyni.

Dijkstra3

-Zatem zagramy sami Panie bracie. Może dziś w kości zagramy? To najuczciwsza z gier a widzę ze cenicie sobie uczciwość i szczerość. - powiedzial to zasiadając do stołu - Wina zaś chętnie się napiję.

Megi

Rafał wszedł do karczmy, rozglądając się po niej. Nagle dostrzegł, że przy jedny ze stołów siedzi ksiądz i dwóch szlachciców jak mniemał i właśnie zaczynają grę.
-Miodu!-zawołał do karczmarki, potem podszedł do stołu.
-Witam, mości panów, a zwłaszcza wielebnego ojca. Czy mogę się przyłączyć do gry? Uwielbiam grę w kości - powiedział, przysiadając się.

Dijkstra3

-Zapraszamy do gry wszak więcej nas, to i więcej wygrać można mniej ryzykując. - powiedział Robert śmiejąc się, czuł że to jego dobry dzień. - Powiedzcie waszmościowie, skąd wy? Ja przybyłem przez Francyję, Germanię, aż z dalekiej Szkocji.

Megi

- Ja z Galicji pochodzę, mości panie. Rafał Wolski. A Wasza godność panowie? - odparł, uważnie patrząc najpierw na mężczyznę, który z nim rozmawiał, a później nieco łagodniej na pozostałą dwojkę.

Dijkstra3

-Robert MacLean, herbu MacLean - powiedział szkot rzucając kośćmi.

Saphira

Drzwi karczmy ustąpiłyby zapewne od jednego pchnięcia, ale wysoki, barczysty szlachcic nie zamierzał się rozdrabniać. Kopniakiem wysadził je z framugi i stanąwszy w otworze rozejrzał się wokoło. Przy jednym ze stołów grupa panów braci zabawiała się grą w kości.Jego uwagę przykuł jeden z uczestników rozgrywki - ciemnowłosy szlachciura ubrany z cudzoziemska.
- Mości Panowie! - wrzasnął podchodząc- cóż wy tu w kości pogrywacie, czerwieńce trwonicie, kiedy na Rzeczpospolitą srogie terminy przyszły?!Toć ojczyznę ratować trzeba, bronią, nie kośćmi się zabawiać! Wstyd to, mości panowie. A waszmość - tu zwrócił się do obco wyglądającego mężczyzny - na przeszpiegi tu przyjechałeś?