Cytadela Elfów

Phoe · Wysłany: Nie 14:45, 15 Mar 2009 Temat postu:

A nad czym się ostatnio zastanawiałeś? Wesoly

Phoe · Wysłany: Pią 0:12, 20 Mar 2009 Temat postu:

Mam dwadzieścia cztery lata,
jak to wyznał kiedyś Różewicz.
Nie ocalałam od trosk świata,
choć życie nie naznaczyło mej twarzy zmarszczkami.

W ten czas tego dziwnego wyznania,
czuję jak pod skórą krew przepływa żyłami.
W ciszy słyszę też ciche tykanie.
To serce bije odliczając czas.

Mam dwadzieścia cztery lata i myślę o śmierci.
Czy to jest normalne? Jaki jest tego sens?
Dostałam dwadzieścia cztery lata darowane przez Boga.
Żyję, choć nikt nie zapewniał co będzie dalej.

Czasami pod czyjąś skórą widzę kości, mięśnie i krew.
Wyobrażam sobie, że kiedyś w trumnie,
w tej drewnianej, samotnej ciemności skóra odkryje nagą czaszkę.
Zostanie szkielet bezwładny bez duszy,
a po latach i tego nie będzie.

Wydaje nam się, że będziemy żyć wiecznie,
że mamy tyle godzin, dni i lat.
Nazajutrz dostajemy telefon -
że ten młody chłopak umarł we śnie.

Takie zdziwienie; jak to możliwe?
że jesteśmy,
że żyjemy,
a kiedyś nas nie będzie,
kiedyś przeminiemy.

Sekunda za sekundą,
nawet teraz, kiedy siedzimy
stajemy się starsi o czas, którego nikt nam nie zwróci.
Ile lat będziemy żyć?
Czy dożyjemy lat jesieni?
Czy w pomarszczonym lustrze będziemy oglądać swoją twarz?
i przy końcu pożegnamy świat z godnością?
……………………………………

Kiedy synapsami przepływa myśl, że kiedyś umrzemy,
każdym mym nerwem wstrząsa porażający strach.
Nie zostaje nam nic innego niż czekanie,
choćby w strachu, na to, co pokaże czas.

Dijkstra3 · Wysłany: Pią 19:36, 20 Mar 2009 Temat postu:

ciekawy ten wiersz. Co do poprzedniego pytania, zastanawiałem się co by było gdyby wybuchła wojna, jak by zareagowali ludzie. Czy złapaliby za broń, czy poddali się bez walki, pokolenie leni i ludzi bez wrogów. Jednak prawdą jest to że nasz naród zawsze miał wroga z którym walczył, dla której to walki poświęcał wszystko, a teraz gdy go nie ma, jesteśmy zagubieni. Czasem szukamy wroga na siłę.

Megi · Wysłany: Pią 20:57, 20 Mar 2009 Temat postu:

Oj, racja Dik. Zawsze ktoś chciał nas zniewolic, podbić. Tera mamy chwilę oddechu i dobrze. Może i jesteśmy zagubieni, ale... ostatnio odkrywałam, że wszystko ma swoje plusy i minusy.

Co do śmierci... no cóż, temat-rzeka. Ale piekny wiersz Phoe. Daje do myślenia.

Phoe · Wysłany: Nie 22:09, 29 Mar 2009 Temat postu:

Czym jest miłość? Poświęceniem?
Czym więc byłoby poświęcenie skoro jest miłością?
Czym jest namiętność? Zapomnieniem?
Czym więc byłoby zapomnienie skoro jest namiętnością?

W ciemnościach poszukujemy słów,
słów, drwiących z nas samych.
Dłońmi na chwilę się stykamy,
poszukując prawdy z zamkniętymi oczami.

Na niektóre pytania nie znajdujemy odpowiedzi.
Niektóre prawdy okazują się kłamstwem.
Z wielkich słów i znaczeń zostają wspomnienia,
pozostające smutną częścią nas samych.

Phoe

Bogowie

Tańczysz w ogniu
a za tobą, krok za krokiem tańczę ja.
Od iskier naszych czynów zapala się świat.
Płonie by ponownie odrodzić się
gdy opuszczą nas siły.
A wtedy z popiołów spojrzymy w nowy świat.

Tańczymy na granicy,
Wirując w piruetach uników.
Nigdy nie pomyśleliśmy by spróbować ukołysać się
w ciszy naszych oddechów.

Phoe

Misterny plan - nasz los,
zgubiliśmy za dnia.
Układane kawałki szkła
okaleczyły nas.

Poświęcony gest
przestał mieć znaczenie.
Zgubiliśmy jego sens.
O ściany słów potłukliśmy się.

Woleliśmy obmywać twarz łzami
codziennej świadomości istnienia
w samotności.

Dijkstra3

Oj pisz dalej pisz:) świetny jest ten utwór o miłości.
"Czym jest miłość? Poświęceniem?
Czym więc byłoby poświęcenie skoro jest miłością?..."

Megi

Ostatni mi się bardziej podobał... niz ten o miłości.

Phoe

Stąpałeś tuż obok, cicho.
Oczyma obserwowałeś nowe zjawisko -
Mnie
w Twoim życiu.

Chłodny wiatr był daleko,
za zimnym oknem.
A my -
schowani w cieple małych serc
i wspólnych tchnień.

Było nam dobrze
w tej oazie spokoju.

...

Kilka dni później ogień pochłonął cały nasz świat.

Megi

Całkiem fajne... i romantyczne...

Phoe

Pożegnanie

Co mi powiesz, gdy spojrzę Ci w oczy?
Czy odgadniesz w nich niewypowiedzianą prawdę?
Czy chociaż raz, bez wstydu
padną długo kryte w ciszy słowa?

Co mi powiesz gdy mnie zobaczysz?
Czy będziesz próbował się gorzko tłumaczyć?
Czy tak zwyczajnie spróbujesz udać
że to wszystko nic nie znaczy?

Co mi powiesz gdy się rozliczymy? -
z przeszłości a w przyszłość spojrzawszy
gdzie będą nasze oczy i dusze?
Gdzie rozpoczną linię i kres wędrówki naszej?

Co mi powiedz gdy przed Tobą stanę?
Tak zwyczajnie, tak jak zawsze?
Czy to będzie pożegnanie?
Tego, co wątłą nicią tak długo było złączane.

Opiekun

Bardzo ciekawy wiersz, Phoe... Naprawdę...

Phoe

Cieszę się, że Ci się spodobał Wesoly

Teraz coś innego, zazwyczaj nie używam przerzutni.

Widziałam miasto świateł
na wzgórzu wśród ciszy i wiatru
nad głową niebo gwiazd błyskało
dziwnie smutno

Widziałam miasto świateł
i drogę prostą
nie zawsze
Była też karta historii prywatnej
wraz z kartą chorobową serca
tęskniącego
zawsze

Zawsze pożegnania
Zawsze rozstania
Zawsze smutek
i daleki dom

Widziałam miasto świateł
wśród ciszy i wiatru
chwilowy azyl
na dróg rozstaju

Megi

Cudowne Phoe...